Parool, 6 september 2019 door Hans van der Beek
Een vrouw komt aan met een wiebelend dienblad. “Dit is een wiebelend dienblad,” zegt ze. Erop staan feestelijke glazen met een suikerrandje en een schijf sinaasappel.
“Geen witte wijn?” vraagt Ed Cools, mede-initiator van dit Ramses Shaffy Huis.
Geen witte wijn. Grenadine met jus en spa rood. En dat noemt zich kunstenaars.
De vrouw: “Het ziet er wel uit als een kunstwerk, vind je niet.”
Ook weer waar.
Ik ben bij de opening van het cultureel atelier van het Ramses Shaffy Huis. In de etages hierboven wonen kunstenaars op leeftijd en dit is hun sociëteit. Overdag staat het leeg en daarom wordt de ruimte voortaan driemaal per week opengesteld voor dagbesteding van mensen met een hersen- of spieraandoening.
Om zo lang mogelijk creatief actief te blijven. De kunst van het gelukkig ouder worden, zo heet de nota van Zorggroep Amsterdam Oost.
In de hoek staan muziekinstrumenten. Een vleugel, een bongo. Verder kwasten, deegrollers en bakken vol mozaïek steentjes.
Een tweede huis, het Leven Lief Huis, is in aanbouw en er zijn plannen voor een derde. Mede-initiator Siep de Haan: “Zo willen we de stad volbouwen met kunstenaarshuizen.”
Er zijn meer speeches en ik hoor een nieuw woord. Kalenderleeftijd. Die moest ik opzoeken. Kalenderleeftijd is de leeftijd volgens de kalender. Gewoon, je leeftijd dus. Maar omdat tegenwoordig niemand zich zo oud voelt als hij daadwerkelijk is, is ook daar een nieuw woord voor. Kalenderleeftijd. Een soort gevoelstemperatuur, maar dan voor ouderen.
Het woord is aan Hedy d’Ancona, we mogen Hedy zeggen. Ze gaat meteen los. “Ik raad iedereen aan kunstenaar te worden, anders krijg je absoluut geen eigen huis. Ja, ik werd aangekondigd als strijdbaar. Maar het is idioot. Amsterdam noemt zich een kunstenaarsstad, maar het is onmogelijk zelfs maar eigen atelier te behouden. Projectontwikkelaars slaan met een begerige hand uit. Ook ergens exposeren is buitengewoon moeilijk.”
Want fijn dat dit complex er is, daar komt het op neer. Als officiële openingshandeling opent d’Ancona een gloednieuwe keramiekoven.
Daarna zingt Maarten Hageraats een lied achter de piano. “Binnenkort kom mijn tweede cd uit,” zegt hij, maar praten is lastig en door afasie is Hageraats aan één helft verlamd.
Zingen daarentegen is geen enkel probleem en pianospelen kan ook met één hand. Hij zingt het lied Niels, Niels, Niels, Niels.
Na afloop ga ik aan de knutseltafel wat aantekeningen uitwerken. Begeleider Ashley Jongsma zet, in het voorbijgaan, achteloos een glas met zoute stengels naast me neer, en zegt: “Hier. Dat is goed voor bij het schrijven.”
Een glas zoute stengels.
Hier wil ik ook wel oud worden.
