HARTVERSCHEUREND
Over de tentoonstelling
Om tentoonstellingen en voorstellingen onder de aandacht te brengen worden er posters op muren en reclamezuilen geplakt. Nog dagen, weken of zelfs maanden blijven deze aankondigingen buiten hangen in weer en wind. Het oude nieuws verliest zijn zeggingskracht en wordt overplakt met nieuwe gebeurtenissen. Langzaam verliezen de posters hun vorm en ontstaan er dikke lagen papier. José Aerts, die gefascineerd is door vergankelijkheid, legt de verwording vast op foto’s, die de schoonheid van de imperfectie ademen. Flarden van herinneringen aan kostbare momenten.
Over de kunstenaar
José Aerts is beeldend kunstenaar, fotograaf en dichter. Ze is woonachtig in het Ramses Shaffy Huis.
“Misschien is het ver voor jouw tijd, en wellicht ben je een leeftijdsgenoot en heb je het ook meegemaakt; de sixties en seventies. In die dagen was ik politiek actief in de PSP, de Pacifi-stisch Socialistische Partij, die inmiddels terziele is. Los van eindeloos vergaderen en heel veel theoretiseren over ophanden zijnde veranderingen in de maatschappij, werd er ook veel geflyerd en geposterd. Het digitale tijdperk was nog niet aangebroken en je kon je mening alleen laten horen via de radio en de krant. De TV had nog maar drie kanalen en veel zendtijd had een kleine partij niet. Dus zat er maar een ding op; plakken! Omdat het illegaal was om wild te plakken, moest die actie wel in het donker plaats hebben, zodat er geen haan naar kon kraaien, wie er nu de muren vol had gesmeerd. Ik herinner me nog goed hoe ik grote zinken emmers met behangsellijm stond aan te maken. Zo’n emmer ging met een rol affiches onder de snelbinders achterop de omafiets. En dan gewapend ten strijde voor een betere wereld met de behangselborstel. De poster van de naakte vrouw die staat te dansen in het weiland voor een bonte koe was een echte eyecatcher. Want blote vrouwen in de openbare ruimte was nog geen gemeengoed, en best wel shockerend voor een politieke partij. Maar het toefje schaamhaar, de stevige borsten en de blij gespreide armen deden wonderen en waren goed voor de verkiezingsuitslag van dat jaar. Onze vrouw heeft ook na het tellen van de stemmen nog lang het straatbeeld bepaald, totdat ook zij werd geveld door regen en wind. Daar is een vrouw van papier niet tegen bestand. Eigenlijk denk ik dat mijn fascinatie voor stervende posters daar begonnen is.
Posters, flyers, affiches, stickers, stencils en fotokopieën brengen uiteindelijk een boodschap die maar beperkt houdbaar is. Zonder PR besta je niet, dus gaat er veel geld om in de communicatie kanalen van grote sterren. Aankondigingen van hun optreden, voorstelling, tentoonstelling of lezing prijken op reclameborden en zuilen. Ze geven je te verstaan dat je dit evenement echt niet mag missen. Dat je het eeuwig zal betreuren als je dit concert niet hebt bezocht. Lokale grootheden, die niet over grote PR budgetten beschikken, laten een bevriende grafisch ontwerper een mooi plakkaat maken. Maar steeds gaat het er om te zien en gezien te worden, want anders sta je voor een lege zaal, of verkoopt je kunst niet. Dus verschijnen er nog steeds affiches in het straatbeeld en geven de sociale media de overige informatie. Nog dagen, weken, soms zelfs maanden blijven de aankondigingen hangen. Het oude nieuws verliest zijn zeggings-kracht en wordt overplakt met nieuwe gebeurtenissen, die je wederom moet gaan zien. Zo ontstaat een laag behang aan gevels, op hekken, bruggen, bushokjes en winkelruiten van lege winkels. Affiches die door hun verwording de schoonheid van de imperfectie gaan ademen. En in de tijd verwordt al dat papier tot flarden herinneringen. De laatste resten van kostbare momenten.”
